Sesja zdjęciowa

Zobaczcie jak wyglądają nasze zwierzęta w świetle fleszy.

Dziękujemy Anna Lustig za przepiękne zdjęcia!

Czytaj więcej »

MIKROŚWINKI ANGIELSKIE

        Mikroświnki są skrzyżowaniem kilku miniaturowych ras świń m.in. nowozelandzkiej kunekune, Gloucester Old Spot, wietnamskiej oraz Ossabaw Island. Powstały w Kanadzie i Wielkiej Brytanii pod koniec lat 80. Niegdyś były nazywane jako miniaturowe świnki zwisłobrzuche, natomiast aktualnie nazywane są jako mikroświnki. Świnki te są nazywane w zależności od wielkości takimi terminami jak: "tea-cup pig", "Juliana pig", "Micro Mini Pig", "pocket pig".


       Wzrost i masa ciała
Ich wzrost może wahać się od 30 do 45 cm, natomiast uzyskują masę ciała od 25 do 60 kg.

     Dojrzałość płciowa
Osiągają dojrzałość w wieku 5-6 miesięcy. Natomiast ostateczną wielkość osiągają w wieku 3-5 lat.

     Żywienie
Świnie są wszystkożerne. Należy uważać przy utrzymywaniu ich na kaloryczność, ponieważ zbyt wysoka kaloryczność w diecie powoduje zbyt duży przyrost w tkance tłuszczowej. Świnki są wielkimi łakomczuchami, dlatego należy je bacznie obserwować i nie dopuścić do otyłości.

Aktualnie jesteśmy szczęśliwymi posiadaczami dwóch mikroświnek o imieniu Rysiu i Rysia.

Czytaj więcej »

OWCE QUESSANT - najmniejsze owce świata

Najmniejszymi owcami na świecie są owieczki rasy Quessant. Tryki osiągają wysokość około 49 cm i osiągają masę ciała do 20 kg, zaś maciorki 46 cm o masie 16 kg.

Pochodzą z wyspy Ouessant w Bretanii położonej we Francji. Aktualnie są obecne na całym świecie.

Wełna tych owiec jest w kolorze białym, brązowym i czarnym w różnych odcieniach. Samce posiadają pokaźne rogi, które zawijają się wokół uszu, natomiast samice są bezrożne. Jak prawie wszystkie zwierzęta są zwierzętami stadnymi, mało wymagającymi i bardzo odpornymi na warunki atmosferyczne. 

Okres rozrodczy zaczyna się jesienią - od września do listopada. W tym czasie jeden samiec może zapłodnić od kilku do kilkunastu samic. Ciąża trwa 145-150 dni. 

Owieczki są łatwe w hodowli, zabiegi zoohigieniczne ograniczają się do odrobaczeń, przycinania racic i strzyżenia wełny raz w roku (u większych ras strzyżenia należy dokonywać dwa razy w roku).

Owce i kozy są często uważane za "żywe kosiarki". Trzy owce mogą "skosić" trawę na obszarze 25 arów. Owce są trawożerne i jako przeżuwacze mają czterokomorowy żołądek, składający się z żwacza, czepca, ksiąg i trawieńca. Doskonale czują się na stromych terenach.

Czytaj więcej »

KÓZKI MINIATUROWE

"Głupi jak koza" - takie powiedzenie z pewnością nie sprawdza się w rzeczywistości. Wszyscy hodowcy kóz na pewno się z tym zgodzą. Kozy są inteligentymi żyjątkami, które zaskakują mądrością i przebiegłością. Na ranczo mamy kilka kózek, nie takich wcale dużych, bo są to kozy miniaturowe. Między nimi jest ustalona hierarchia. Stadem rządzi Balbina - najstarsza nasza koza. Oprócz tego do "babińca" doliczają się jej córki - Krysia i Maja i koleżanka Kasia. Nad całym stadem czuwa kozioł Benek.

Kozy jako zwierzęta udomowione przez człowieka na obszarach Basenu Morza Śródziemnego i w Azji najprawdopodobniej prawie 9000 lat przed naszą erą są zwierzętami hodowlanymi użytkowanymi na mleko i mięso, ale także coraz częściej użytkowane jako zwierzęta ozdobne w agroturystykach. Przodkami kóz są kozy bezoarowe oraz koziorożce alpejskie i pirenejskie. Obecnie kozy są rozpowszechnione i hodowane na całym świecie, są łatwe w hodowli. Kózki miniaturowe ze względu na swój niski wzrost przyciągają wzrok, stanowią doskonałą „ozdobę” do gospodarstw agroturystycznych. Kozy miniaturowe w odróżnieniu od kóz hodowlanych nie są użytkowane w kierunku mlecznym, tylko pod kątem zwierząt towarzyskich. Nie mają dużych wymagań hodowlanych i żywieniowych, są łatwe w utrzymaniu, a poza tym są bardzo towarzyskie i inteligentne.

Wygląd kózek miniaturowych

Kózki charakteryzują się przeróżnym umaszczeniem, mogą być jednokolorowe, dwu- i trzykolorowe. Osiągają masę ciała wynoszącą średnio około 23 kg przy wysokości w kłębie ok. 50 cm. 

Czytaj więcej »

PIES GRENLANDZKI

PIES GRENLANDZKI

Pies grenlandzki jest bardzo silnym szpicem polarnym, tak zbudowanym, że może zdobyć się na wytrwałość konieczną w twardej pracy psa pociągowego w warunkach arktycznych.

Grupa V - szpice i psy ras pierwotnych
według klasyfikacji CI

Wzorzec: FCI Standard nr 274
Pochodzenie: Grenlandia
Patronat: kraje skandynawskie
Użytkowanie: pies pociągowy

CECHY RASY

Wzrost: psy 60cm i więcej, suki 55cm i więcej.
Głowa:
Czaszka: szeroka, lekko wysklepiona.
Stop: podkreślony, ale nie stromy.
Nos: latem musi być czarny, zimą może być cielisty.
Kufa: silna, klinowata, szeroka u nasady zwęża się w stronę nosa, lecz nie jest spiczasta. Grzbiet nosa od nasady do czubka prosty i szeroki.
Fąfle: cienkie i napięte.
Zęby/zgryz: niezwykle silne, zgryz nożycowy.
Oczy: preferowane ciemne, lecz mogą być dostosowane do barwy sierści; lekko ukośne, ani wyłupiaste, ani zbyt głębowo osadzone; swobodny nieustraszony wyraz.
Uszy: raczej małe, trójkątne, o zaokrąglonych czubkach; noszone wyprężone prosto.
Szyja: bardzo mocna i raczej krótka.
Tułów: wysokość w kłebie jest nieco mniejsza od długości ciała; tułów bardzo mocny i dobrze umięśniony. Grzbiet prosty. Lędźwie proste i szerokie. Zad lekko opadający. Klatka piersiowa bardzo obszerna. Brzuch leży w jednej linii z klatką piersiową, nie jest podciągnięty.
Ogon: gruby i raczej krótki; osadzony wysoko i noszony ciasno zwinięty nad grzbietem.
Kończyny przednie: Widziane od przodu są całkowicie proste; silnie umięśnione; ciężka budowa kostna. Łokcie swobodnie poruszające się, lecz przylegające do tułowia.
Kończyny tylne: Oglądane od tyłu są całkowicie proste; lekko kątowane; silne umięśnione; budowa kostna ciężka. Staw skokowy szeroki i mocny.
Okrywa włosowa:
Włos - okrywa włosowa musi być podwójna: gęsty i miękki podszerstek oraz gęsty, gładki i szorstki włos okrywowy bez kędziorów i fal. Włos na głowie i nogach jest raczej krótki, na tułowiu raczej długi; bogaty i długi na spodzie wygladającego puszyście ogona.
Umaszczenie - dozwolone wszelkiego rodzaju umaszczenie, tak jedno- jak i wielobarwne z wyjątkiem albinizmu; albinosy są dyskwalifikowane.
Psy muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, znajdujące się całkowicie w worku mosznowym.

pełen wzorzec rasy tutaj

HISTORIA

Psy grenlandzkie pochodzą od czworonogów przywiezionych na Grenlandię przez Inuitów, zwanych też Eskimosami. Wykopaliska dowodzą, że pierwsi osadnicy dotarli tu 4,5 tys. lat temu. Pochodzili z Syberii, więc psy grenlandzkie są spokrewnione z husky. Wiadomo, że podobne zwierzaki żyły na tamtych terenach już 7 tys. lat p.n.e

Pierwszymi Europejczykami, którzy dotarli na Grenlandię, byli wikingowie. Dużo później zaczęli tam przybywać wielorybnicy, podróżnicy i handlarze skórami. Nauczyli się od tubylców korzystania z psów zaprzęgowych i zaczęli je zabierać na wyprawy w inne rejony świata. Psy grenlandzkie brały udział – obok samojedów – m.in. w zdobyciu bieguna południowego przez Roalda Amundsena. Większość nie wróciła do domu, gdyż… karmiono nimi inne czworonogi. Dowodzi to, w jakich warunkach kształtowała się rasa – z tymi psami nigdy się nie patyczkowano. Głównymi kryteriami selekcji były: gotowość do ciągnięcia sań, odporność i wytrzymałość. Eskimosi wykorzystywali psy do polowań na foki i białe niedźwiedzie. Miały za zadanie wywęszyć w lodzie otwór, przez który foki wynurzają się, by nabrać powietrza. Do dziś żyje na Grenlandii populacja tych czworonogów pracujących w tradycyjny sposób, również w innych krajach zwykle znajdują się one w rękach amatorów sportu zaprzęgowego. Na Grenlandii co roku odbywają się mistrzostwa psich zaprzęgów. Mieszkańcy wyspy utrzymują się głównie z psów – tyle że dziś zarabiają, organizując wyprawy dla turystów.Najwięcej psów grenlandzkich żyje na Grenlandii, która administracyjnie należy do Danii. Również na jej obszarze spotyka się je dość często. Poza tym są popularne w Finlandii, Szwecji i Norwegii, sporo jest ich również w Czechach. W krajach skandynawskich można rejestrować w księgach wstępnych także czworonogi bez papierów, sprowadzone z ich ojczyzny. Do Polski pierwsza suczka tej rasy przyjechała z Czech na początku 1996 r. do hodowli Polarna Legenda. Została matką pierwszego polskiego miotu psów grenlandzkich. W tym samym roku do hodowli Merkambertaner sprowadzono drugą sukę. Obecnie w Polsce mieszka około stu takich psów.

https://www.psy.pl/rasa/pies-grenlandzki/

Czytaj więcej »

AKITA INU

AKITA INU

Akita - Skarb narodowy Japoni
Akita - należy do najstarszych ras na Świecie. Świadectwa hodowli tej rasy istnieją od XV wieku wyryte jako symbole obok wizerunków japońskich cesarzy. podobnie wyglądały psy istniejące w Japonii przed 5 tys. lat.

Grupa V
według klasyfikacji FCI

CECHY RASY

Wygląd ogólny: pies silny, zwarty, o sportowej sylwetce. Format sylwetki -
skrócony prostokąt.Wzrost: psy 66 -71 cm, suki 61-66 cm.Masa ciała: psy 35-45 kg, suki 25-35 kgMaść: Wzorzec przewiduje umaszczenie białe, rude, pręgowane i sezamowe (ruda sierść z czarnymi końcówkami). Każde umaszczenie (oprócz białego) musi mieć białe znaczenia po bokach kufy, na policzkach, szyi, piersi, tułowiu i ogonie, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.Czaszka: Wielkości proporcjonalnej do tułowia. Czoło szerokie, z wyraźną bruzdą. Brak zmarszczek. Stop: Zaznaczony.
Nos:Duży i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment].
Zgryz: nożycowy.Uszy:Stosunkowo małe, grube, trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, umiarkowanie szeroko rozstawione, stojące i nieco pochylone do przodu.
Szyja:  Gruba i umięśniona, bez łałoku, harmonizująca z głową
Tułów: Grzbiet prosty i mocny. Lędźwie szerokie i umięśnione. Klatka piersiowa głęboka; przedpiersie dobrze rozwinięte; żebra umiarkowanie wysklepione. Brzuch dobrze podciągnięty.
Kończyny przednie: Łopatki: Umiarkowanie ukośne i rozwinięte. Łokcie: Przylegające. Przedramiona: Proste, o mocnym kośćcu.
Kończyny tylne: Dobrze rozwinięte, mocne, umiarkowanie kątowane.
Ruch: sprężysty i energiczny ruch


pełen wzorzec rasy wg FCI można znaleźć tutaj

HISTORIA

Akita Inu nazywana Akitą Japońską jest jedną z trzech największych psów szpicowatych w Japonii. W ciągu ostatnich trzech stuleci właściwie nie zmienił swojego wyglądu. W przeszłości był użytkowany jako pies myśliwy na dziki, jelenie, a nawet na niedźwiedzie. Przez wiele lat był użytkowany do walk psów, które zostały zakazane. Wiele lat temu Akita Japońska odprowadzała co dziennie swojego pana na stację kolejową Shibuya w Tokio, ponieważ to stamtąd jeździł pociągiem do pracy. Pewnego dnia nie wrócił. Wierność i przywiązanie tego psa było tak duże, że aż przez 9 lat dzień w dzień przychodził na stację, mając nadzieję, że się zjawi. Po śmierci psa postawiono pomnik poświęcony temu psu o imieniu Hachiko. Po II wojnie światowej japoński Akita został sprowadzony do Stanów Zjednoczonych przez żołnierzy wracających z Japonii.

Czytaj więcej »

SIBERIAN HUSKY

SIBERIAN HUSKY

Chcemy na początku przedstawić rasę psów, która sprawiła, że nasze życie się zmieniło, jest to Siberian Husky.
Słowo "Husky" w języku miejscowym znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie Siberian Husky.

Grupa V
według klasyfikacji FCI

CECHY RASY

Wygląd ogólny: pies silny, zwarty, o sportowej sylwetce. Format sylwetki -
skrócony prostokąt.
Wzrost: psy 54-60 cm, suki 51-60 cm; najmniejszy z północnych ras
psów zaprzęgowych.
Masa ciała: psy 20-27 kg, suki 15-23 kg
Maść: dopuszczalne wszystkie kolory, kończyny i brzuch są w jaśniejszym odcieniu z wyjątkiem psów
jednolicie białych. Wszystkie rodzaje znaczeń na głowie są dopuszczalne pod warunkiem,
że są symetryczne.

Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa: średniej wielkości, klinowata.
Wierzchołek nosa : czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych. Brązowy lub cielisty u psów maści białej.
Zgryz: nożycowy.
Uszy :średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
Ciekawą i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średnio - długa, dumnie noszona, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość Husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
pełen wzorzec rasy wg FCI można znaleźć tutaj

HISTORIA
Słowo "Husky" w języku miejscowym znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie Siberian Husky. Siberian Husky to rasa pierwotna, pochodząca z rejonu Kołymy w północnej Syberii gdzie był hodowany przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych - Czukczów oraz Kamczadałów, Koriaków i Jagakirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie żyli tam niemal w epoce kamiennej - zdobywali pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.

Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Doskonale zadbane czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160 - 180 km dziennie w szybkim tempie.

           Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Pelzhandlera Goosak'a , ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu "All Alaska Sweepstake" na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem "syberyjski szczur". Jakież było zdziwienie, gdy zaprzęg owych "szczurów", prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw tych niepozornych psów. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem Husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg Husky Leonarda Seppali.

Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez "Amerykański Kennel Club". Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy - do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.

Czytaj więcej »